Driving in US

Mieszkając w strefie metra, w ścisłym centrum w ogóle nie dostrzegałem korzyści wynikających z posiadania samochodu. Mieszkając w Laurel jestem głęboko wdzięczny Susie i Philowi, że oddali mi do dysppozycji swojego Jeepa. Jeep jest całkiem spory, całkiem ciężki i całkiem nieźle paliwożerny. Ale właściwie jest niezbęny. Do DC teoretycznie mogę dojechać na 3 sposoby:
1.) 10 minut do przystanku + autobus (40 min) do Greenbelt i dalej Metrem
2.) 25 minut do stacji MARC (kolej regionalna), ewentualnie 5 min Jeepem + 40 min MARC
3.) 15-30 minut Jeepem do Greenbelt i dalej Metrem
Opcja pierwsza odpada, bo jest czasochłonna, a autobusy jeżdżą tylko w godzinach szczytu; opcja druga byłaby całkiem niezła, gdyby nie to, że ostatni MARC odjeżdża ok. 19.00, a w weekendy w ogóle nie jeździ.

Jazda samochodem jest całkiem przyjemna. Drogi są szerokie, w kluczowych miejscach mają po 7-8 pasów w jedną stronę. Kultura jazdy nie jest specjalnie zaawansowana, np.: nie ma zasady, że lewym pasem jedzie się szybciej, korzystanie z kierunkowskazów jest raczej dobrowolne, poza miastem jedzie się ok. 10 mph szybciej od dopuszczalnej prędkości, korki robią się błyskawicznie – z jednej strony ze względu na natężenie ruchu, z drugiej strony typowe przypadłości kierowców: zwolnienia, żeby zobaczyć co się dzieje nagłe transfery ze skrajnie lewegp pasa na skrajnie prawy etc. Zdecydowaną nowością są małe samochody: jest trochę smartów, toyot, beetle i mini; widziałem też nissana micrę. Małego Fiata nie widziałem.

Plany na weekend: impreza charytatywna na Barracks Row Main St. , kupowanie używanych mebli w Salvation Army, kupowanie nowych mebli w Ikea, poszukanie sympatycznego parku na sympatyczny run, barbecue