Mission: Washington

Powoli wszystko się stabilizuje. Dzisiaj obudziłem się o 6.00 i do tego wyspany. Większość formalności już załatwiłem. Jeżeli dobrze pamiętam to mam dokładnie to samo miejsce w bibliotece co 5 lat temu :). Uniwersytet się właściwie nie zmienił. Nawet twarze pracowników administracyjnych tak jakby znajome.

Z amerykańską kartą debit i smartphonem z nielimitowanym dostępem do sieci można już zrobić wszystko. Najważniejszym newsem jest jednak mieszkanie – sympatycznie położone, może nie tak blisko downtown, ale za to naprawdę duże (większe od Bemówka). Wprowadzam się 1 października, więc zacząłem szukać mebli. To jest temat na oddzielny post.

Kontynuując wątek ogrodniczno-hipsterski. To jest kraj jabłek, iPhone jest bardzo popularny, w planach dwuletnich jest dość tani. Myślę, że ludzie tutaj byliby zaskoczeni, jak to wygląda w Polsce.
W czwartek idę z młodymi rotarianami na happy hours, to ich podpytam co wyróżnia prawdziwego hipstera w US :):)

No więc wygląda na to, że przez 5 lat tak dużo się nie zmieniło 🙂 Na lotnisku Dulles nadal się jeździ śmiesznymi pojazdami, nadal są wielkie autostrady i w ogóle wszystko jest duże (ale samochody już są bardziej zróżnicowane), nadal można spotkać mnóstwo wiewiórek, nadal wszyscy się przyjaźnie uśmiechają i mówią hello/good morning/etc.

Na razie mieszkam u przyjaciół z Rotary (Phila aka Św. Mikołaj i Susie) w sympatycznym domku, w którym można znaleźć absolutnie wszystko z całego świata (obiecuję kilka poglądowych fotek) w towarzystwie sznaucera Casey i maltańczyka Bo :). Domek jest położony trochę poza Waszyngtonem w Laurel MD, ale za pomocą Jeepa (również będą zdjęcia) i metra absolutnie daje radę.

Wyświetl większą mapę

Jet-laga nie było. Kulturalnie wstałem o 6.30, poszedłem na godzinny jogging po okolicy w parku nad rzeczką (widać na mapie). A teraz ruszam w kierunku Downtown. Plan na dzisiaj to: organizacja US mobile + poszukiwania mieszkania :).

Mały update: z telefonem nie jest tak łatwo, z mieszkaniem też. Jutro działa dalej.

Właśnie siedzę na lotnisku w Amsterdamie. 3,5 godziny czekania od wyjścia do otwarcia gate’a to jednak całkiem sporo. Dojrzewam do frytek z majonezem. Wszystko idzie zaskakująco szybko… Najmniej z tego wszystkiego podoba mi się to, że jutro obudzę się o 5 rano całkowicie niewyspany.

Pakowanie w sumie też przebiegło zaskakująco sprawnie, w głównej mierze dzięki Dominice; na liście rzeczy nie wziętych jest na razie tylko dysk z archiwum – specjalnie kupiony z okazji wyjazdu. Na szczęście istotna część jego zawartości jest na pendrivach, w dropboxie i gdzieś tam jeszcze. Bagażu wyszło w sumie o dziwo regulaminowe 46 kg. + drobny bagaż podręczny :).

16 września rozpoczynam kolejny rozdział amerykańskiej przygody.
Po 5 latach wracam do DC!

Kolejne wpisy już w przyszłym tygodniu 🙂

Tak, tak… to już ostatni wpis. Ostatni tydzień zleciał błyskawicznie… ostatnie spotkania ze znajomymi, z profesorami, ostatni burger w 5GUYS, ostatni spacer do Zoo. To był niesamowity rok, absolutnie niepowtarzalne doświadczenie… no ale czas wracać. Na koniec lista rzeczy, które w D.C. są fajne:

1.) pogoda, każdy lubi jak jest ciepło i słonecznie, a tutaj było tak do połowy listopada i w zasadzie od początku kwietnia, a w między większość dni była słoneczna, żadnych opadów i zachmurzenia typu „pogoda się ustabilizowała”; choć teraz to jest naprawdę ostro… wilgotność 100%, 30C – a będzie jeszcze cieplej i wilgotniej.

2.) nie ma dymu, palenie jest to zdecydowanie w odwrocie. żaden powód do dumy, a wręcz rzecz z którą ludzie się kryją, chyba nawet jest zależność między stopniem zamożności a niepaleniem. Ale najważniejsze jest to, że zakaz palenia obowiązuje w restauracjach i klubach. A właściwie nie tyle, że obowiązuje co jest egzekwowany – ryzyko 1000$ fine działa 🙂 no i nie ma podziału na stoliki dla palących i niepalących. No i nie ma tego strasznego zapachu…

3.) świeże rybki i owoce morza… mniam

4.) gym – sześć dni w tygodniu: basen, raquetball, siłownia, koszykówka, equliptium (tzw. łyżwy), soccer. U nas ciężkie do zrealizowania: czas, pieniądze i chyba nadal brak infrastruktury; no i do tego kultura bycia sprawnym i wysportowanym – nadawga jest po prostu passe 😉

5.) uroki małego miasta – życie bez samochodu w DC jest piękne. Metro i autobusy pozwalają dojechać w zasadzie wszędzie. A jak już samochód jest niebędny, to go można pożyczyć za $60 na dzień. A do tego w małym mieście jest infrastruktura społeczna metropolii. Idealne połącznie.

6.) sprawy, które powinny być proste do załatwienia, można załatwić bardzo szybko; np. czy wyobrażacie sobie żeby zamknięcie w Polsce rachunku bankowego trwało 3 minuty… i było związane ze złożeniem jednego podpisu

6.) brak takich idiotyzmów urzędniczych uniemożliwiających normalną egzystencję…, jedyną uciążliwością była tak naprawdę kolejka (90 min.), którą zresztą można było ominąć składając wniosek on-line…, brak takiej codziennej paranoi typu „nie ma takiego miasta Londyn”;

7.) ceny… w związku z obecnym kursem dolara nie trzeba chyba mówić, że wszystko jest tu tanie, żeby nie powiedzieć bardzo tanie: elektronika, ubrania; markowy garnitur za $200 etc., wyjątkiem są usługi które są droższe, niekiedy nawet znacznie

8.) Haagendazs i ColdStone – mniam…, niby w Wawie już jest, ale w ogóle to za wyborem lodów już tęsknię…

Pewnie można by znaleźć jeszcze kilka argumentów „za”, ale to mi przyszło do głowy w pierwszej kolejności. 

Strasznie smutny moment. Z jednej strony głębokie poczucie, że Mission: Washington dobiega końca i że czas wracać do tych wszystkich, którzy jeszcze mnie pamiętają ;), z drugiej strony spotykam się i żegnam z ludźmi, których już najprawdopodobniej nigdy nie zobaczę; odwiedzam po raz ostatni miejsca, w których bywaliśmy przez ostatni rok. Żegname miasto, którego oczywiście nie znam tak jak na przykład Warszawy, ale o którym mimo wszystko mogę powiedzieć że było moim miastem…

Wlasnie ogladalismy z Ivana mecz Chorwacja – Turcja. Nie byl to „sportowy spektakl” jak mawia redaktor Szpakowski, ale koncowka byla naprawde nieprawdopdobna. Ivana byla juz tak rozemocjonowana, ze az napoczela Luksus ktory akurat byl pod reka. No ale potem byly juz tylko lzy 🙁 i mialem okazje poznac caly repertuar chorwackich wulgaryzmow – w sumie sa na tyle podobne, ze nawet nie trzeba tlumaczyc… W sumie to szkoda Chorwatow, no ale niestety jak sie nie strzela goli i nie trafia karnych, to sie nie wygrywa. A w niedziele juz sie umowilismy ze idziemy ogladac mecz razem ze znajomymi Hiszpanami. 🙂

To miały być finały marzeń i były absolutnie fantastyczne. Każdy mecz miał swoją dramaturgię i bohatera. Ostatni mecz nr 6 w Bostonie zakończył się absolutną masakrą Lakersów (40 pkt.). Okazało się jednak, że Kobe Bryant choć koszykarzem jest wielkim, to nie potrafi wygrywać meczów tak jak to robił MJ. Boston wygrał zasłużenie, Pierce został MVP, Allen rzucił 22 razy za 3 pkt w finałach, Garnett się popłakał, a Doc Rivers zakończył z wiadrem Gatorade’a na głowie. Ostatni mecz oglądałem z Aaronem, kibicem Celtics, który żałował tylko że go nie ma w Boston Garden. A w Bostonie zaczyna się teraz wielka feta! Dla mnie to był niestety ostatni mecz… a na następny przyjdzie trochę poczekać, bo jakoś nie wierzę w to żeby nasze telewizje były w stanie zorganizować transmisje NBA w Polsce.

Zanim napiszę o kolejnych etapach Eastcoast trip, prosto i na żywo z „Market Cafe” w Georgetown Law Center 🙂 Oglądamy mecz, oprócz mnie siedzi kilku Amerykanów, chłopak z Argentyny i dwóch Koreańczyków. Poza standardowymi pytaniami o wymowę nazwisk (kśinufek), muszę tłumaczyć dlaczego nasi zawodnicy tak wolno biegają, no i oczywiście czy w Polsce jest dużo mniejszości…, no i jeszcze o arkanach naszego rozgrywania piłki w środku pola przez naszych stoperów… Przez pierwsze 30 minut robiliśmy tylko głębokie „ufff”, koledzy mnie pocieszali – że Polacy w sumie nie grają źle i w ogóle. No ale później strzelili (a właściwie Roger strzelił) gola, więc musiałem tłumaczyć o nadawaniu obywtelstwa  i naszych strasznych bliźniakach.

Co ciekawe realizacja TV na ESPN jest naprawdę fajnie przygotowana. Jak czytam o naszych polskich komentatorach, a zwłaszcza „ekspertach”, to wydaje mi się że tutaj to wygląda lepiej. Nie ma tych wymuszonych dowcipów, a w studiu są przede wszystkim dziennikarze sportowi (i to telewizyjni a nie prasowi). No ale jak donosi Dominika, redaktor Zimoch jest absolutnie nie do pobicia 🙂

Na moim stoperze 52 min. Cały czas 1:0. Przed chwilą mogło być dwa do zera ale Smolarek nie trafił…  

***

Nie wiem jak to wygląda w Polsce, w ESPN Guerreiro jest już prawie gwiazdą, gra Boruca jest określana jako terrific, dużo jest o Krzynówku. I tyle… reszta chłopaków jakoś się nie rzuca w oczy 🙂

***

U nas już 71 minuta. Koreańczycy się pytają, czy widzę jakieś szanse żeby mogli znaturalizować Krzynówka, bo nie mają u siebie zawodnika z taką krzepą w nodze. Przyszedł na chwilę Anton z Austrii, ale jak zobaczył wynik, to sobie poszedł. Amerykanie się zastanawiają czy nie można by wziąć 11 chłopa z Brazylii i Argentyny i ich znaturalizować 🙂

***

Po meczu. Amerykanie przekonywują mnie o wyższości footballu nad soccerem. Moje tłumaczenia, że w sumie był faul, że Austriacy mieli więcej z gry etc. są tak mało przekonywujące że sam w nie wątpię. Przychodzi Anton i wyjeżdza, że dzisiaj bóg był Austriakiem… rozpoczynamy polemikę na tematy piłkarsko-religijne. Tak w ogóle, to wychodzi, że Austriacy musieliby wygrać z Niemcami, a my z Chorwatami. To niestety też nie jest przekonywujące.

Wycieczka po wschodnim wybrzeżu zakończona. Było bardzo intensywnie. Niesamowicie gorąco (w centrum NYC w otoczeniu rozgrzanych wierzowców było koło 40C). Na początek Princeton, New Jersey – każdy Amerykanin jak mówi skąd jest, to zazwyczaj dodaje nazwę stanu, aż się przypomina fragment z Forresta Gumpa, kiedy się zastanawiał skąd był Tex… – o Princeton już trochę było pisane; tym razem miałem okazję wziąć udział w dwóch dość szczególnych uroczystościach znanego czytelnikom Maćka: hooding (czyli przypinanie do tog tradycyjnych kapturów akademickich) oraz commencement (czyli uroczyste zakończenie studiów, czyli impreza z rzucaniem w górę czapek), a także w kilku pomniejszych imprezach mniej lub bardziej oficjalnych. Po raz kolejny mogę powiedzieć, że potęga amerykańskich uniwersytetów jest związana z pieniędzmi -w porównaniu do Princeton nawet Georgetown czy Columbia prezentują się ubogo… Przy okazji commencement zrozumiałem jednak źródła tego bogactwa – absolwenci collegu to zazwyczaj bardzo bogate dzieciaki, które po odebraniu starannego wykształcenia i przejściu przez mariaż fortun (A: – mój syn właśnie skończył Princeton, B: – a to się świetnie składa, musimy go poznać z naszą Mary która kończy w przyszłym roku Harvard) stają się jeszcze bogatsze i chętnie dzielą się ze swoją Alma Mater. Zjawisko to ma skalę masową, a Uniwersytet  naprawdę się stara żeby alumnowie się dobrze bawili… Jak donoszą niepotwierdzone źródła tzw. reunions (coroczne spotkania alumnów) są największym prywatnym zamówieniem trunków w Stanach (a więc pewnie globalnie również), ja niestety przyjechałem jak już sprzątali – choć nadal było widać, że impreza była na dobre kilkanaście tysięcy ludzi. Absolwenci graduate school (magistrowie) i doktorzy stanowią kapitał i zaplecze intelektualne 🙂

Pobyt w Princeton jest doświadczeniem dosyć niezwykłym… wyobraźcie sobie miasteczko gdzie wszystko się kręci wokół uniwersytstu, gdzie ceny nieruchomości są na tyle wysokie, że właścicielami są tylko osoby bardzo bogate, a rynek najmu jest ograniczony do studentów… zwykli pracownicy najczęściej mieszkają w pobliskim Trenton i dojeżdzają. Takie swoiste getto luskusu, sprawiające wrażenie lekkiego oderwania od rzeczywistości. Dużo lasów, jeziorka, świeże powietrze…